Park Krajobrazowy Doliny Bobru

Park Krajobrazowy Doliny Bobru położony jest w Sudetach Zachodnich, w południowo-zachodniej części województwa dolnośląskiego, na terenach powiatów: jeleniogórskiego (grodzkiego i ziemskiego), lwóweckiego i złotoryjskiego.

Utworzony został Uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej w Jeleniej Górze z dnia 16 listopada 1989r. Park obejmuje obszar 13.270 ha, z czego 4.215 ha, tj. 32 % powierzchni stanowią lasy. Powierzchnia strefy ochronnej (otuliny) wynosi 10.490 ha. Park wraz z otuliną obejmuje częściowo lub w całości tereny miast i gmin:

Wlenia
Lwówka Śląskiego
Jeleniej Góry
Jeżowa Sudeckiego
Starej Kamienicy
Lubomierza
Świerzawy

Obszary leśne należą do nadleśnictw: "Lwówka Śląskiego" we Lwówku Śląskim i "Szklarskiej Poręby" w Szklarskiej Porębie oraz miasta Jeleniej Góry.

Osią Parku jest rzeka Bóbr, która płynąc doliną oddziela Pogórze Izerskie od Pogórza Kaczawskiego i Gór Kaczawskich.

Liczne procesy metamorficzne jakie przebiegały na tym obszarze spowodowały znaczne zróżnicowanie krajobrazu. Pozostaje on w bezpośrednim związku z niezwykle różnorodną i złożoną budową geologiczną, stanowiącą efekt wielokrotnego wypiętrzania i fałdowania górotworu. Przedgórski charakter terenów Parku z licznymi spłaszczeniami wierzchowinowymi stwarza niepowtarzalny układ wzajemnie ze sobą powiązanych wnętrz krajobrazowych. Ich walory udostępnia przebiegająca doliną Bobru linia kolejowa, a także odcinki dróg jezdnych. Dno doliny Bobru zajmują żyzne tereny łąk i pastwisk, z bogatym układem zadrzewień, tworzącym unikalne nadrzeczne systemy. Dla Bobru, który na obszarze należącym do Parku płynie na odcinku 42 km, charakterystyczne są krótkotrwałe (niekiedy bardzo groźne) stany powodziowe. Naturalnie ukształtowana dolina rzeki została poddana znacznym przekształceniom, w związku z budową systemu zbiorników przeciwpowodziowych i energetycznych oraz pracami regulacyjnymi. Jednakże przekształcenia te nie umniejszyły naturalnych walorów krajobrazu i są w niego harmonijnie wkomponowane. W czterech rejonach, na odcinku od Jeleniej Góry do Wlenia, Bóbr tworzy fantastyczne przełomy. Pierwszy przełom, gdzie na długości 4 km rzeka wcina się na głębokość 80-100 m w bardzo odporne granitognejsy i granity, zwany jest Borowym Jarem. Skaliste, zalesione stoki głębokiej doliny nadają jej niepowtarzalny charakter. Od dawna Borowy Jar budził zainteresowanie i popularny był szczególnie w epoce romantyzmu, kiedy to na wzgórzu Siodło urządzono "Ogród Muz", założono liczne ścieżki, a skałom i wąwozom nadano oryginalne nazwy (Urania, Hades, Tartar). Przełom rzeki zamyka tama, która piętrzyła wody Bobru i na długości 1 km utworzyła Jezioro Modre o skalistych zboczach. Na jednym z nich wybudowano w latach 20-tych schronisko "Perła Zachodu".

Największym zaporowym zbiornikiem wodnym w Sudetach, zbudowanym w latach 1904-1912, i drugim co do wielkości w Polsce, jest Jezioro Pilchowickie o urozmaiconej linii brzegowej i powierzchni 240 ha, długie na ok. 7 km. Ma ono możliwość zgromadzenia 50 mln. m3 wody. Jezioro spełnia bardzo ważną rolę w regulacji wód Bobru - powierzchnia dorzecza tej rzeki powyżej zapory wynosi ok. 1.200 km2, obejmując głównie obszary Karkonoszy i Gór Izerskich, charakteryzujące się najwyższą na Śląsku średnią roczną opadów - do 1.500 mm.

Z krajoznawczego punktu widzenia teren Parku i otuliny stanowi niezwykle interesujący obszar, który uzupełnia sieć trzech dobrze oznakowanych i znanych szlaków turystycznych.
Są nimi szlaki:

żółty
niebieski - Międzynarodowy Szlak E 3
zielony - Szlak Zamków Piastowskich

Łączna ich długość wynosi około 100 km. Istnieją tutaj warunki sprzyjające urozmaiconym formom aktywnej rekreacji, od wędrówkowej turystyki kwalifikowanej (pieszej, rowerowej, kajakowej) do tzw. turystyki młodzieżowej i rodzinnej. Tereny Parku nadają się również do uprawiania turystyki konnej, sportów wodnych oraz wędkarstwa.

Pod względem walorów przyrodniczych teren Parku wyróżnia się w skali całego przedpola Sudetów występowaniem zasobnych, silnie zróżnicowanych i wzajemnie przenikających się ekosystemów leśnych, łąkowych i wodnych. Lasy na terenie Parku są nieźle zachowane, a ich stan sanitarny, w sytuacji znacznego zagrożenia lasów sudeckich, jest dobry.

Badania florystyczne wykazały występowanie szeregu gatunków podlegających ochronie ścisłej lub częściowej, m.in.:

goryczki orzęsionej i krzyżowej
orlika pospolitego
naparstnicy purpurowej
bluszczu pospolitego
gatunku rzadkiego w skali Sudetów - irgi czarnej

Na szczególną uwagę zasługują zespoły roślinności na terenie rezerwatu leśnego "Góra Zamkowa" k. Wlenia oraz "Lwóweckich Skał" (projektowany). Ten ostatni obszar, będący labiryntem wypreparowanych piaskowcowych form skalnych, zwany jest również "Szwajcarią Lwówecką". Często porównuje się go do miniatury Szczelińców w Górach Stołowych.

Skład fauny uległ daleko idącym przeobrażeniom. Dominują gatunki o dużej tolerancji ekologicznej i zdolnościach migracyjnych. Wśród zwierząt dużych spotykane są:

jelenie
sarny
dziki

Pospolite są:

lisy
tchórze
kuny
zające

Z drobnych ssaków:

nornice
ryjówki
myszy

Stosunkowo bogato reprezentowane są ptaki, wśród których spotyka się:

bociany
łabędzie
rybitwy
myszołowy
jastrzębie
bażanty

Dzięki systematycznej poprawie stanu czystości wód w Bobrze, rzeka ta stała się ponownie siedliskiem ryb, jak np. pstrąga potokowego czy lipienia.

Dla ochrony różnorodności krajobrazu, zbiorowisk florystycznych i faunistycznych planuje się utworzenie na terenie Parku 9 rezerwatów przyrody bądź użytków ekologicznych.

Dolina Bobru to tereny o bogatej przeszłości historycznej. W centrum Parku znajduje się małe miasteczko Wleń, a na styku z terenami Parku położone są zabytkowe układy urbanistyczne Jeleniej Góry i Lwówka Śląskiego. Wszystkie te trzy miejscowości łączy średniowieczny rodowód. Na terenie Wlenia na Wzgórzu Zamkowym Bolesław Krzywousty utworzył, na przełomie X i XI w., jedną z najstarszych kasztelanii na Śląsku. Większość osad wiejskich położonych w Parku i otulinie zlokalizowana jest przy dawnych traktach handlowych, przeważnie w dolinach potoków, z łańcuchowym typem układu przestrzennego.

Wyróżniającą cechą krajobrazu wiejskiego jest drewniane budownictwo szachulcowe z bogatym wystrojem elewacji i detalami. Zazwyczaj w centrum osad wiejskich zlokalizowane są jeden lub dwa kościoły - katolicki i poewangelicki. Teren Parku nie jest pozbawiony również budownictwa rezydencjonalnego, otoczonego krajobrazowymi założeniami parkowymi.

Ochroną objęte są przełomowe odcinki rzeki, ekosystemy leśne, łąkowe i wodne, na których występują podlegające ochronie gatunki flory. Obecnie na terenie parku jest jeden rezerwat przyrody "Góra Zamkowa" koło Wlenia.

Od 1994 r. ochroną ścisłą objęto fragment lasu ze zboczowymi zbiorowiskami zbliżonymi do grądów klonowo-lipowych, stanowiących rzadkość w skali kraju. Wzgórze zajmowane przez rezerwat porasta las liściasty. W ruinie liczne gatunki roślin chronionych i rzadkich.

Na szczycie ruiny wielokrotnie przebudowanego średniowiecznego zamku, spalonego przez Szwedów w 1646 roku. Na wieży dobry punkt widokowy. Poniżej XVII wieczny trójkondygnacyjny pałac barokowy, a także kościółek św. Jadwigi.

Source: http://miasteria.pl

» Odpowiedz

Opinie i komentarze (0)

Jeśli szukasz kredyt lub pożyczki na swój wymarzony i wgzotyczny wyjazd skorzystaj z oferty naszych partnerów finansowych, serwisów 7kredyt.pl oraz Internetowego Domu Kredytowego KredytHouse.pl